“… Annesi onun çıplak ayağını kapının eşiğine koydurdu ve azıcık suyla yıkadı. “Bunu ayağın bu eşiği unutmasın ve günün birinde seni buraya getirin, diye yapıyorum.” dedi. Şimdi artık yola çıkıyor.[…]

Doğayla insanı bu derece güzel harmanlayabilmiş, bütünleyebilmiş bir öykü daha okumadım…

Benlik sorgusuna dair bir dervişin peşinde…

“…
Bana, “Günahtır. Haramdır. Şayet istiyorsan Şeyh Mahmut’a söyle muta nikâhımızı kıysın, sigan olayım. O zaman yanına gelirim,” dedi.

“…
O kadar necabet ve salâbetle başlayan o büyük Tanzimat cereyanı, döne dolaşa, nihayet İstanbul’un ortasına Seniha gibi bir kadınla, Faik bey gibi bir erkek örneği bırakıp geçmişti.