Oyun Cahit ARF’ın (Yusuf KÖKSAL) son dönemleriyle başlıyor. ARF yavaş yavaş zihin karışıklıkları, yaşlılığa bağlı gelgitler yaşamaktadır. Bu süreçle birlikte geçmişe gidişlerinde hayatından kesitler görürüz. Güller serili bir yol değildir elbette; bilim içerisinde olma çabasıyla hayatın gerekli gereksiz önüne serdikleri arasında kalır, bir bilim adamı saflığıyla bocalar.
Fahrettin bey kendine özgü bakış açısıyla, yaşam biçimiyle aileye tokat gibi iner; fakat kendi rutinlerinde yaşayan kadınların pek umurlarında değil farklılıklar, onların tek derdi sıralamalarında yer alan dizi filmler, konken partileri ve mahalle haberleri.
Sahne tasarımı yönetmen Harun GÜZELOĞLU’na ait. Abartısız, soyut. Dekorda kullanılan rengârenk tüller Furuğ’un iç dünyasını yansıtırken, renklerle çatışan sürekli bir karanlık da üstesinden gelemediği dış dengeleri ve bir türlü kurtulamadığı geçmişi temsil ediyor sanki.
Amerikan toplumunun dünyadan kopuk acı gerçeğinin bir çorba tarifi üzerinden şekillenmesi, basın ahlakının sorgulanması Broadway için ağır bir konu olacağından hiç kuşkusuz bir aşk üçgeni ile desteklenmeliydi. Artık o üçgenin kenarlarını sahnede seyretmeni dileğiyle burada bahsetmiyorum.
Röportajlarda oyun başka bir yere konulmaya çalışılmışsa bile aslına bakarsanız gerçekten bir vodvil, yazarın kalemindeki basmakalıp konuşmalar bunu destekliyor; hem zaten oyunculuklar temsilin vodvil üstüne çıkmasına müsaade etmemiş bence.
Zayıf bir metin bence; düşündüren, duygulandıran bir metin değil. Defalarca “Olmuyor!” diye hayıflanıp sinirlenen bir Mehmet Akif görüyoruz; biraz da “Ben para için yazmam.” vurgusuna sığınılmış, kör göze parmak biçimde tekrarlanmış ve bu yüzden işin büyüsü kaçmış.
…yönetmen İlham YAZAR’ın her zamanki gibi iyi bir işe imza attığını söylemek gerekiyor. Bence önemli bir yönetmen, sahnelemek üzere yola çıkacağı tüm eserlerin altından kalkabileceği garantisini veriyor seyirciye.
“… Eyvind, oturduğu banktan kalktı ve bahçedeki insanların arasına karışarak bir çatının altına oturdu. Sonra, niçin orada oturduğunu düşünerek kalktı ve yeniden oturdu, çünkü başka bir yere oturmak gibi bir[…]
HATSOR’un özgün eserde arka planı bir mezbaha olarak seçmesini manidar mı bulmalıyım bilemedim! Öyleyse bile, yönetmen Mert KIRLAK mezbahayı süt ve peynir üretim merkezine çevirerek güzel bir vücut çalımı atmış HATSOR’a.
Temsil sonunda oyuncuların selamlarındaki vakur duruş çok etkileyiciydi. İlk kez temsilin devamı niteliğinde, oturmuş bir selamlama seyrettim sanırım.
Tiyatroda korku nasıl verilebilir, ne kadar korkutabilir ki seyirciyi, demeyin; çünkü gerçekten de heyecanla beklediğiniz, gerildiğiniz sahneler var. Başta yönetmen Metin TURAN olmaz üzere tüm ekibi kutluyorum.
GİDİŞ DÖNÜŞ… Yazan Alexander GALİN… Yöneten Ali HÜROL… Çmutin (Şahap SAYILGAN) kızı Ludmilla (Funda METE) ile damadı Leonid’in (Cem BALCI) yanında kalmak üzere koyundan çıkmış Moskova’ya gelmiş ihtiyar bir çatı[…]
